-
نوشته اصلی توسط
MOJTABA_CRASSUS
بنازم من به این خطهای سیار
که آنتن میدهد درگوشه ی غار
همیشه هست مجانی وعالی
شویم از بهر آن حالی به حالی
شعر من با ه نموم شده بود ها
یار من پاک تر از برگ گل است یار من جاذبه ی لطف و وفاست
-
ا تـــو مـــراد من دهی كشته مـــرا فراق تــو
تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام
-
من عاشقم و دلم بدو گشته تباه عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه
-
هر شبي گويم که فردا ترک اين سودا کنم باز چون فردا شود امروز را فردا کنم
-
من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید
محمدتقی بهار( ملک الشعرا)
لطفا ثبت نام کنید. نوشته اصلی توسط
نیکی فیروز کوهی
تاریک باد
خانه ی مردی که
نمی جنگد
برای زنی که دوستش دارد
-
محبوبیت کاربر - 0 تشکر, 1 پسندیدن, 0 نپسندیدن
-
دیریست که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت کلامی و سلامی نفرستاد
-
دلخوش از آنیم که حج می رویم .... غافل از آنیم که کج میرویم
کعبه به دیدار خدا می رویم .... او که همین جاست کجا میرویم
حج به خدا جز به دل پاک نیست ....شستن غم از دل غمناک نیست
از میان آنانی که برای دعای باران به تپه می روند
آنانی به کار خود ایمان دارند که با خود چتر به همراه می برند
-
توانا بود هر که دانا بود........... زدانش دل پیر برنا بود
سیبیل مــــرد بـــه ز دولت اوست
-
محبوبیت کاربر - 0 تشکر, 1 پسندیدن, 0 نپسندیدن
-
در ایــــن خاک زرخیز ایران زمیــــــن
نبودنــد جز مردمــــی پـــاک دیـــــن
همه دینشـــــان مردی و داد بــــــود
وز آن کـشـــــــور آزاد و آبـــــاد بــــود
چو مهر و وفا بود خـــود کیششـــان
گـــــنه بود آزار کــــس پیششـــــان
هــمه بنـــــــده ناب یـــــــزدان پـــاک
هـمــــه دل پر از مهر این آب و خاک
پــــدر در پـــــدر آریــایـــــی نــــــــــژاد
ز پشـــــت فریــــدون نیکـــــو نهــــاد
بـــزرگی به مـــــردی و فرهنــــگ بود
گدایـــــی در این بـــوم و بر ننگ بود
کــجا رفت آن دانش و هـــــــــوش ما
که شد مهر میهن فــــراموش مـــــا
که انداخت آتـــــش در ایـــن بوستان
کــــز آن سوخت جان و دل دوستان
چه کردیم کـــــین گونه گشتیم خار؟
خـــــرد را فکندیم این ســــــان زکار
نبود این چــــنین کشور و دیـــــن ما
کـــــجا رفـــــت آییـــــن دیریــــن ما؟
به یزدان که این کشـــــور آباد بـــــود
همـــــه جـــــای مـــــردان آزاد بـــود
در این کشور آزادگــــی ارز داشــــت
کشـــــاورز خــود خانه و مرز داشت
گرانمــایـــه بود آنکــــــه بودی دبـیـــر
گرامـــــی بد آنکــــس که بودی دلیر
نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت
از آنروز دشمن بـــــما چیره گـــــشت
که مـــــا را روان و خرد تیره گشـــت
از آنـــــروز ایــن خـــــانه ویرانه شـــــد
که نـــــان آورش مرد بیگانـــــه شـد
چـــــو ناکس به ده کدخــــــدایی کند
کشـــــاورز بایـــــد گدایـــــی کنـــــد
به یـــــزدان که گـــــر ما خرد داشتیم
کجـــــا این سر انجــــام بد داشتیم
بســـــوزد در آتش گرت جـــــان و تـن
بـــــه از زندگی کـــــردن و زیستـــن
اگـــــر مایه زندگی بنــــــــدگی است
دو صد بار مردن به از زنــدگی است
بیـــــا تا بکوشیـــــم و جنگ آوریـــــم
بـــــرون سر از این بار ننـــــگ آوریـم
فردوسی
لطفا ثبت نام کنید. نوشته اصلی توسط
نیکی فیروز کوهی
تاریک باد
خانه ی مردی که
نمی جنگد
برای زنی که دوستش دارد
-
محبوبیت کاربر - 1 تشکر, 1 پسندیدن, 0 نپسندیدن
-
ما چون دو دريچه روبروي هم
آگاه زهر بگو مگوي هم
هر روز سلام و پرسش و خنده
هر روز قرار روز آينده
عمر آينه بهشت، اما…آه
بيش از شب و روز تير و دي كوتاه
اكنون دل من شكسته و خسته ست
زيرا يكي از دريچه ها بسته ست
نه مهر فسون، نه ماه جادو كرد
نفرين به سفر، كه هر چه كرد او كرد
زنده یاد مهدی اخوان ثالث
از میان آنانی که برای دعای باران به تپه می روند
آنانی به کار خود ایمان دارند که با خود چتر به همراه می برند