نقل قول نوشته اصلی توسط SABER. نمایش پست ها
شهرِ دل را با تو تابان می ڪنم قدری بمان
با غزل همواره طوفان می ڪنم قدری بمان
در هوایت پرزنان هستم، همیشہ در پی اَت
گر روی این دیده گریان می ڪنم قدری بمان
نردبان این جهان ما و منی ست

عاقبت این نردبان افتادنی ست

لاجرم هر کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت تر خواهد شکست

مولوی