مشاعره :

ای که سامان جویی از من ترک جانم گیر، زانک
سالها باشد که من زین کار دور افتاده ام

عیش من گو تلخ باش، ای آشنا، یادم مده
زان لب شیرین که خسرووار دور افتاده ام

ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ، ﺗﻮﻣﺮﺍ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺑﺴﺖ، ﭼﺮﺍ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺍ ﮐﺮﺩﻩ
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ، ﯾﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ

تا شدم چشم آشنا با روی تو
چشمه ها از من روان شد سوی تو

بس که مویت در خیال من نشست
در خیالم کین منم با موی تو

وفا نکردی و کردم، جفا ندیدی و دیدم شکستی و نشکستم، بریدی و نبریدم

ما را در آرزویت بگذشت زندگانی
باقیست تا دو سه دم، دریاب گر توانی

چشمت که کشت ما را باشد همین قصاصش
کز دور مردن من بنماییش نهانی

یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
ویران شود این شهر که میخوانه ندارد

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را

آن را که جفا جوست نمی باید خواست

سنگین دل و بد خوست نمی باید خواست

مارا ز تو غیر از توتمنایی نیست

از دوست به جز دوست نمی باید خواست

تا از بر تو جدا شدم من
یارب که غمت چه کرد با من

از دیدن تو ز دست رفتم
ای کاش ندیدمی ترا من

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط BlackSword

تا از بر تو جدا شدم من
یارب که غمت چه کرد با من

از دیدن تو ز دست رفتم
ای کاش ندیدمی ترا من

---

نظر کردم به چشم عقل و تدبیر

ندیدم به ز خاموشی خصالی

نگویم لب ببند و دیده بر دوز

ولیکن هر مقامی را مقالی
سعدی